Afscheid van mijn moeder

In de keuken van mijn oma hing een tegel aan de muur met de tekst:

‘Van het concert des levens heeft niemand een program’

Al heel vaak in mijn leven ging het programma anders dan gedacht, verwacht, of gehoopt. Maar hé, that’s life.

En terwijl we het als familie al lang zagen aankomen, kwam het overlijden van mijn moeder twee weken geleden, toch nog onverwachts.

Wij de ‘vrouwen van dichtbij’; haar enigst overgebleven zus, haar twee kleindochters en ik, waren erbij toen ze haar laatste adem uitblies, om klokslag 12.00 uur.

Hoe bizar, maar tegelijkertijd ook heel mooi….

Mijn moeder en ik hadden niet de meest makkelijke relatie. Ik hield van haar, en zij van mij, dat weet ik zeker. Maar op een of andere manier liet ze me nooit dichtbij…

Met mijn bewustzijn van nu, weet, en begrijp ik het waarom, maar als mens, als kind deed het vaak pijn.

Nu zijn er soms tranen om haar, om haar onvermogen om mensen echt dichtbij te laten komen… Wat een gemis, en eenzaamheid moet dat gebracht hebben.

Wellicht was zij zich er niet van bewust, maar pijnlijk moet het ook voor haar zijn geweest.

Tegelijkertijd zijn er ook de mooie herinneringen aan vroeger, en haar humor, die ook mijn humor was, die wil ik behouden.

Al het andere was nodig om mij te laten worden die ik ben geworden.

De perfecte moeder voor mij ♥