Grenzen aangeven
Regelmatig kom ik in mijn praktijk mensen tegen die het gevoel hebben dat ze ‘geen baas zijn’ over hun eigen leven.
Ze hebben het gevoel altijd ‘aan’ te moeten staan. Voor het werk, ouders, partner of kinderen.
Linda verzuchtte: ‘Ik ben er zo moe van. Ik wil er best voor mijn kinderen zijn, maar ze zijn volwassen, en het wordt me gewoon teveel. Toch ben ik bang om dat te zeggen.
Of Tiny, die zich als enige van het gezin verantwoordelijk voelt voor de zorg voor haar bejaarde moeder. Ze voelt zich gefrustreerd en schuldig, alleen al bij de gedachte om eens “nee” te zeggen.
En Bert, die altijd overwerkt, omdat hij vindt dat het werk af moet, terwijl zijn collega, die kinderen heeft, wél op tijd naar huis gaat.
Wat hebben deze mensen gemeen?
Ze zeggen ‘ja’ tegen de ander, en ‘nee’ tegen zichzelf. En af en toe mag dat best. Maar als het een patroon is geworden, gaat het tegen ons werken. We worden moe, en ervaren gevoelens van somberheid.
Ons innerlijk kind
De oorzaak ligt vaak bij ons ‘innerlijk kind’.
Het innerlijk kind is dat deel in ons dat nog de energie, kwetsbaarheid en openheid van onze kindertijd heeft. Het herinnert zich alles wat we als kind meemaakten, zowel de vreugdevolle als de pijnlijke ervaringen.
Misschien waren je ouders te druk, en hadden geen tijd voor jou. Als kind weet je niet beter, het is wat het is, maar het zorgt wel voor verdriet en gevoelens van eenzaamheid. Eenmaal zelf ouder kan je je voornemen er hoe dan ook, ‘altijd voor je kinderen te zijn’.
Of voelde je als gevoelig kindje dat je moeder vaak verdrietig was, of veel pijn had. Je probeerde haar op te vrolijken door je extra goed te gedragen, waardoor je jezelf vergat.
Misschien vond je vader je zwak (zoals bij Bert) en toonde hij geen interesse in jou, waardoor je het gevoel kreeg dat jouw behoeften er niet toe doen.
Stuk voor stuk pijnlijke ervaringen, die we lange tijd ‘wegstoppen’, die pijn willen we niet meer voelen. En daarom doen we er dus ook alles aan om die pijn te voorkomen.
De pijn erkennen
Dit patroon is meestal onbewust, tot we ons er bewust van worden. Pas dan kunnen we het gaan helen. Wanneer we de pijn van ons innerlijk kind erkennen en helen, wordt het makkelijker om grenzen aan te geven en eerlijker te kiezen voor onszelf.
Een echte “ja’ naar onszelf ♥
De gebruikte namen zijn fictief
