Een persoonlijk verhaal
Wat nu volgt is een persoonlijk verhaal van een aantal jaren geleden. Ik heb heel vaak in dubio gezeten; wel delen, niet delen…. Maar de laatste paar dagen ‘hoorde’ ik steeds; ‘deel het met je lezers…. het is belangrijk dat ze zich bewust zijn dat hun woorden, als die recht uit het hart komen, gezegd mogen worden, omdat ze het leven van de ander kunnen veranderen, zelfs als dat een onbekende is…’
Tijdens een vakantie
Het was tijdens een vakantie in Brazilië. We logeerde in een pousada, een soort Braziliaanse B&B. In de avond zaten we vaak, met andere gasten, op een bankje voor de pousada. Onder het genot van een drankje hadden we gezellige gesprekken, en leerde we elkaar wat beter kennen.
En zoals zo vaak gaan gesprekken met mensen die je nog niet zo goed kent, regelmatig ‘dieper’ dan van te voren bedacht. Ik vermoed dat dat komt omdat je onbewust weet dat je de ander waarschijnlijk niet meer zult tegenkomen….
Zo had ik een een gesprek met Diana (niet haar echte naam)
Diana
Diana was een single vrouw, midden 30, en had heel veel jaren ontwikkelingswerk in Afrika gedaan.
Ze vertelde over haar avonturen daar, de schoonheid van het continent, de vriendelijkheid van de mensen, maar ook van de onveiligheid die ze vaak voelde, en de hardheid van het bestaan, met name voor de Afrikaanse bevolking.
Op een gegeven moment vertelde Diana over een ervaring in een weeshuis:
‘Ik kwam de ruimte binnen, in de hoek van de kamer lag een jongetje van een jaar of acht. Hij was als baby op straat te vondeling gelegd.
Hij lag daar helemaal in elkaar gedoken, zijn hele lichaampje was verkrampt. Een medewerkster vertelde mij dat hij last had van erge spasme, hij helemaal in zijn eigen cocon zat, de medewerkers van het tehuis ook niet precies wisten wat ze met hem aanmoesten, en hem daarom maar zo lieten liggen.
Het ging me aan mijn hart dat niemand zich over hem bekommerde, hij lag daar maar. Niemand had aandacht voor hem.
Ik besloot hem op mijn schoot te nemen, en wiegde hem de hele avond, urenlang. Ik kon het gewoon niet over mijn hart verkrijgen om op te staan. Toen het al laat was, heb ik hem in zijn bed gelegd, en ben naar huis gegaan.
De volgende ochtend ging ik weer naar het weeshuis, en kreeg ik het schokkende nieuws dat dit jongetje plotseling was overleden.
Ik was in shock! Ik voelde me zo schuldig! Voor mijn gevoel was ik schuld aan zijn dood! Als ik hem niet geknuffeld en gewiegd had, dan was hij misschien nog in leven!
Diana was in tranen, ik ook.
Ze zei: ‘Ik begrijp niet waarom ik nu dit verhaal aan jou vertel, ik voel me nog steeds schuldig aan zijn dood.’
Ik voelde haar pijn, maar ik voelde ook heel duidelijk dat er op die bewuste avond iets heel bijzonders was gebeurd. En dat ‘moest’ ik haar ook zeggen:
‘Weet je wel dat hij kon gaan omdat hij nu voor één keer in zijn leven had gevoeld wat echte liefde, compassie, en mededogen is! Je hebt hem verlost!’
Ze zuchtte een diepe zucht, en ik zag dat er als het ware een loodzware last van haar schouders viel. Ze zei:
‘Zo heb ik het nog nooit bekeken. Ik heb me tot de dag van vandaag schuldig gevoeld.’
‘Dankjewel voor dit inzicht ♥‘
Rimpelingen in het water
Ik vergelijk onze woorden wel eens met de kiezel die in het water gegooid wordt. Dan ontstaan er rimpelingen in het water. Als je vanuit je hart het gevoel hebt dat je de ander wat moet zeggen, doe het dan! Alles wat vanuit het hart komt, klopt, en zal de ander op een positieve manier raken…
