Moeders zijn ook dochters

‘Moeders zijn ook dochters’ is de titel van een prachtig tweeluik (gemaakt door Sarah Marijnissen en Alexander Oey) over de impact en de betekenis van de moeder-dochterrelatie. Het inspireerde me om er een stukje over te schrijven.

De relatie met onze moeder

De relatie met onze moeder lijkt vanzelfsprekend, maar is in de praktijk vaak heel ingewikkeld.Het kan echt jaren duren voordat we doorhebben dat de problemen die we in onszelf, of met anderen ervaren, te maken heeft met hoe de relatie met onze moeder is of was.

Al in de buik van onze moeder maken we contact met haar, voelen we haar emoties; is ze gelukkig? is ze angstig? Tot een jaar of anderhalf voelt het kind zich volkomen één met de moeder en de omgeving.
Er is geen gevoel van afgescheidenheid. Wat de moeder voelt, voelt het kind ook.

Als klein kindje ben je helemaal afhankelijk van wat je moeder je kan geven, aan verzorging, maar zeker ook aan liefde en koestering. Die liefde en die koestering is nodig om je het gevoel te geven dat je geliefd bent, dat je er mag zijn.

Als je liefde en de koestering hebt gemist

Maar wat nu als je moeder zelf die liefde en koestering heeft gemist?
Als gevoelig kindje voel je dat feilloos aan, je voelt haar ‘verborgen’ verdriet.
Vooral meisjes zijn extra gevoelig om ‘het emotionele gat’ van moeder op te vullen.

Lief en aangepast gedrag, geen problemen veroorzaken, alles om te zorgen dat mama gelukkig is.

Hier kan het gevoel ontstaan dat wij verantwoordelijk zijn voor het geluk van een ander, en dat dát geluk altijd belangrijker is dan dat van onszelf.

Het wordt een patroon, het is de gewoonste zaak van de wereld. Je weet niet beter.

Maar… je kan je voorstellen wat er uiteindelijk gebeurd met mensen die het geluk van de ander; partner, baas, ouders of het volwassen kind, altijd voorop stellen. Dat geeft vroeg of laat ‘gedoe’.

Als je altijd op de ‘weggeefstand’ staat gaat dat op een zeker moment toch wringen, je accu raakt leeg, je hebt het gevoel dat er niemand voor jou is, gevoelens van irritatie, verdriet en eenzaamheid, maar ook zaken als burn out en depressie liggen op de loer.

Maar het kan ook zijn dat je, juist omdat je geen kind hebt kunnen zijn, en daarom afgesneden bent van je eigen gevoel, je ‘rare’ dingen gaat doen om te voelen dat je leeft.

Dit alles legt de pijn van het gevoel van afgescheidenheid zo open en bloot, dat de wens ontstaat om dat gevoel op te heffen.

Innerlijk werk

Hier begint vaak de zoektocht, en het innerlijk werk.
Tijdens deze zoektocht worden we geconfronteerd met deze moederwond. We kunnen boos worden op onze moeder, we kunnen het haar kwalijk nemen dat ze ons niet kon geven wat we nodig hadden, we kunnen het verdriet wat dáár weer onder zit, gaan doorvoelen.

Maar de echte healing ontstaat als je werkelijk kan doorvoelen dat jouw moeder ook een dochter is.
Dat ze jou niet meer kon geven dan wat ze te geven had.

En jij niets anders kunt doen dan dat wat er is ‘in ontvangst’ te nemen.

Natuurlijk zullen er moeders zijn die niet zo ‘behoeftig’ waren, en jouw dus een goed gevoel van eigenwaarde en zelf-liefde hebben kunnen meegeven, en er zullen ook zeker moeders zijn die zo ‘behoeftig’ waren, dat ze echt het leven van hun kinderen hebben geruïneerd.

Alle variaties zijn mogelijk.

Misschien is het voor jou (tijdelijk) onmogelijk om een fijne moeder-dochter relatie te hebben, en is er geen of weinig contact met je moeder. Dan is dat helemaal oké, het gaat er om dat jij voor je eigen geluk mag kiezen, zelfs als je moeder, of de ander niet zo gelukkig is.

Maar voor jouw welzijn en geluk is het belangrijk dat je kan zien waarom ze deed, zoals ze deed. Dat geeft jullie beide de ruimte om te ‘Zijn’.

Heeft dit onderwerp je interesse dan zou ik zeker dit tweeluik ‘Moeders zijn ook dochters’ bekijken.

En als leestip het boek ‘De fontein, vind je plek’ van Els Steijn. Een echte aanrader!

*Natuurlijk zijn ook vaders belangrijk in de opvoeding, maar in de meeste gevallen is de rol van de moeder groter.