| “Help, het lijkt wel alsof ik geen vrienden en familie meer overhoud. Gevoelens van eenzaamheid, steeds minder contact met vrienden of familie. Ik hoor het vaak in mijn praktijk. Mensen zijn blij dat ze steeds meer ‘zichzelf’ worden, ze voelen zich zelfzekerder, hebben minder last van angsten en verdriet, durven meer en meer te kiezen voor datgene waar ze blij van worden. Kortom nemen zelf de volle verantwoordelijkheid van hun leven. Maar in plaats van dat te kunnen delen met anderen merken ze dat ze lang niet meer met iedereen op dezelfde golflengte zitten. Soms kiezen we er zelf voor om niet meer bij die ene vriend of vriendin op bezoek te gaan. Ook al wil de ‘oude jij’ dat op een bepaalde laag nog wel, de ‘nieuwe jij’ voelt dat het niet meer klopt, dat je niet langer meer in het verhaal, in het drama kan meegaan. Je probeert vaak heel lang nog de ander te helpen, tips te geven. Maar als de ander daar niks mee wil doen, dan kunnen we niet anders dan het contact tot een minimum beperken of zelfs helemaal stoppen. En soms zijn er ook situaties dat anderen niet meer met jou willen zijn. Ze zijn boos of teleurgesteld. Je bent veranderd, zo kennen ze je niet meer. Ze kunnen niet meer met je praten zoals vroeger. Je denkt anders, je doet anders, je staat anders in het leven. Je oordeelt minder, je begrijpt veel meer. Voor veel mensen, in een maatschappij die steeds meer polariseert, lastig te accepteren. En de eerste keren dat je dit merkt kan dat heel verwarrend zijn. Toch is het een natuurlijk proces. Zeker, het kan soms een verdrietig of eenzaam gevoel geven. We blijven mensen en we voelen ons graag gezien en gesteund. Maar meer en meer willen we dat we gezien en gesteund worden in Wie we Werkelijk zijn, en niet als degene die de ander graag wil zien. We kunnen onszelf niet meer verloochenen. Dus soms lijkt het inderdaad alsof je steeds meer mensen ‘verliest’ naarmate je meer en meer ‘jezelf’ wordt, maar dat is maar schijn. In werkelijkheid zul je steeds meer de verbinding met jezelf en ‘al dat is’ voelen. En dan ben je niet langer alleen, maar AL-EEN. |
Hallo Gerdie, Ik zag dit bericht. En dacht misschien kan ik via jouw aan met die zelfde mensen met zelfde problemen in contact komen.
Ik heb ook bijna geen familie meer. En geen dierbare vriendschappen. Ik zie daardoor ook bijna niemand meer, want heb ook geen werk, handicap/ziekte maken werk momenteel niet mogelijk.
En woon in een omgeving waar mensen niet op zoek zijn naar contact. Zelfs buitensluiten. Ik hoorde laatst van iemand, die het vergleek met Volendam. Ik ken die plaats niet. Maar , het staat dus ook bekend om die vorm.
Heel heel erg gesloten, en heel erg ouderwets, moeilijk dorp, met veel naar criminaliteit neiging. Ik kom dan verkeerde mensen tegen die totaal niet goed voelen en zelfs bedreigend zijn. (Ik wil heel graag verhuizen, maar zit dus met te weinig contacten die me kunnen helpen. En met mijn Lichaam. Het is te zwaar momenteel )
Maar betaalde contacten gaan ook steeds meer tegenstaan, omdat er niets diepers of vanuit echte verbinding uitgewisseld of gedeelt wordt,
Het blijft altijd oppervlakkig.
Is het niet mogelijk mij in contact te brengen met mensen die ook zo weinig familie / vrienden, contacten hebben?
Beste Erna,
Ik kan me voorstellen dat je in een moeilijke situatie zit. En ik zou willen dat ik je hier verder kon helpen. Maar dat kan ik helaas niet..
Misschien is het een idee om eens contact met je gemeente op te nemen. Of er initiatieven zijn voor mensen zoals jij. Je bent denk ik echt niet de enigste.
Daarnaast is social media wellicht ook een optie. Ik geef meteen toe dat dit ook vaak oppervlakkig kan zijn, maar het kan ook een start zijn om nieuwe mensen te ontmoeten.
Vriendelijke groet, Gerdie
Door jaloezie, emigratie en ruzie ben ik goeie vriendschappen en familieleden kwijt geraakt.
Ik ben blij dit te lezen. Er komen namelijk geen nieuwe contacten voor in de plaats en daar ben ik elke dag weer verdrietig over. Soms maakt het me zoo onzeker over mezelf. Terwijl ik weet dat ik gezellig, wijs en attent ben. Ik heb een man, een dochter nog thuis wonen en één vriendin. Dan zou ik toch niet mogen klagen. Maar tien jaar geleden had ik veel meer contacten en ik mis dit. Ik ben een spiritueel mens, heb erg veel verdriet gekend als kind, eigenlijk meervoudig getraumatiseerd, en heb jarenlang keihard gewerkt er uit te komen. Ben daar ook klaar mee, letterlijk en figuurlijk.
Lieve Margriet,
Ik kan me heel goed je gevoelens van verdriet en eenzaamheid voorstellen. Onze rugzak leegmaken, de weg naar binnen, het is vaak een eenzaam pad.
De paradox is dat we ons van de ene kant heel goed gaan voelen, krachtiger, sterker, maar van de andere kant voelen we het gemis, en willen we ook graag ergens bij horen.
Een hele menselijke reactie.
Uit eigen ervaring weet ik dat er geen pasklare oplossing is… het enigste wat ik door de tijd heen merk is dat, hoe meer ik ‘in mezelf zak’, hoe completer ik me voel. En ‘het poppetje’ Gerdie kan soms nog verdrietig zijn omdat ze de verbinding met de ander denkt te missen, maar op een dieper niveau voelt het dan toch steeds ‘gevulder’, en ook meer verbonden met alles en iedereen om me heen. Ook al uit zich dat niet in ‘de materie’.
Mijn persoonlijke ervaring is om de weerstand ‘op dat wat er niet is’ op te geven, en me over te geven aan dat wat is… En dat lukt steeds beter, en dat gaat jou ook lukken ♥