Met een lijzige stem zei ze: ‘Je zult het toch moeten doen…’
Sandra werd licht in het hoofd, was dit haar moeder die dat zei?
Even daarvoor hadden zij en haar moeder gepraat over de Corona maatregelingen die over iedereen uitgestrooid werden.
Sandra begreep heel goed dat haar moeder gezien haar leeftijd heel anders ‘in de wedstrijd’ zat dan zijzelf. Moeder had zich laten vaccineren, Sandra niet… En dat was oké.
Maar wat er nu aan zat te komen…. Men had het al over een vaccinatieplicht voor mensen in de zorg. En dan die pas, die je moest laten zien als je ergens een kopje koffie wilde drinken, dat voelde toch als indirecte drang en dwang.
Bedreigend en intimiderend
Voor Sandra voelde het bedreigend en intimiderend.
Het laatste anderhalf jaar had ze zich vaak onprettig gevoeld, het werd steeds duidelijker dat wanneer je om wat voor reden dan ook, het narratief niet volgde, je niet kon rekenen op steun van degene die dat wél doen.
Maar nu vond zelfs haar moeder dat ze zichzelf daar toch maar naar moest voegen….
Het voelde als een steek in haar hart, het deed zo’n pijn.
Hier ging het niet over ‘gewoon even meedoen’, het ging over iets veel groters, iets wezenlijks. Hier ging het over lichamelijke integriteit die ze klaarblijkelijk maar gewoon overboord moest gooien. Alles voor de gemeenschap… omdat het moet..
Sandra, die tegenover mij zit, barst in tranen uit. ‘Ik voel me zo in de steek gelaten, zelfs mijn eigen moeder vindt dat ik over mijn eigen grenzen moet laten gaan’.
Terwijl ik me op de situatie afstem, voel en benoem ik aan Sandra dat ik het gevoel krijg dat op het moment haar moeder zei; ‘Je zult het toch moeten doen…; de grond onder haar voeten werd weggeslagen. Letterlijk en figuurlijk geen aarding meer.
Vorige levens
Ik zag hoe oude traumatische herinneringen van vele vorige levens zich lieten zien; herinneringen aan levens waar Sandra te maken had met slavernij, levens als lijfeigene, kindermisbruik, gedwongen prostitutie, zwaar religieuze levens met veel opoffering… Levens waarin het eigen lijf en leven ondergeschikt werden gemaakt aan het belang van een meester, kerk of gemeenschap.
Ik vraag Sandra om weer naar het moment te gaan waarin haar moeder die ene zin uitspreekt en ik vraag haar: ‘Valt je nog wat op? Aan je moeder? Hoe zit ze erbij? Hoe kijkt ze?
Sandra’s stem trilt als ze zegt; ‘Het lijkt wel alsof mijn moeder niet ‘aanwezig’ is, ze kijkt met zo’n glazige ogen’. Op dat moment gebeurd er een enorme healing. In een split second wordt het Sandra en mij duidelijk dat moeder helemaal gedissocieerd is, niet geaard.
Ik zie en voel hoe in de hele vrouwenlijn er een enorm verdriet en lijden is geweest, hoe er zoveel gevoelens van onmacht, vernedering en verdriet zijn geweest.
Zoveel vrouwen die door die traumatische ervaringen niet meer geloofden in hun eigen kracht en eigen soevereiniteit. Gevoelige vrouwen wiens ziel niet helemaal durfde te incarneren. Zoveel vrouwen die daardoor maar met zich ‘lieten doen’, en daardoor ook op cruciale momenten een ander, en zelfs hun kind, niet konden steunen.
Sandra begreep nu waarom haar moeder haar soms ook op andere momenten in het leven ‘in de steek’ had gelaten. Het was geen onwil, haar moeder kon het gewoon niet.
Dit te mogen zien, zonder oordeel, maar met compassie, bracht heel veel healing in Sandra’s lichaam en auraveld.
De ketting werd doorbroken…
Door de healing kon Sandra nu voelen hoe het is om meer en meer voor jezelf te gaan staan. Je geen slachtoffer van de omstandigheden te voelen, en ten diepste te beseffen dat, wie jij in essentie bent, door niets en niemand te raken is ♥
Wat een krachtig verhaal… voor mij voelt het – door dit te lezen en te beseffen – ook als een stukje heling. Ik herken het ‘laten doen’ in mijn eigen leven en de vrouwenlijn voor mij. Ik ben de laatste in die lijn, en heb daarmee al een specifieke opdracht. Dit verhaal voelt nu voor mij als weer een schakeltje in de ketting gebarsten… schakeltje voor schakeltje…
Dankjewel lieve Anuschka. En wat mooi om te lezen hoe jij in jouw leven bezig bent om ook schakeltje voor schakeltje.. de ketting te doorbreken. Hierin spelen we zo’n belangrijke rol in het grotere geheel. Dank daarvoor ♥
Mooi geschreven. Ik geloof erin dat hoe traumatisch ervaringen ook zijn, onze ziel zelf grotendeels voor deze lessen heeft gekozen om te kunnen helen en daarmee dus groeien. Wat mij wel fascineert is waarom sommige zielen niet door hun karma heenkomen waardoor lessen zich ook blijven herhalen. Waarom blijft men ego verkiezen boven het leven vanuit het hart. Ik voel dat ‘Sandra’ in uw verhaal is ‘belast’ met het mogen doorbreken van het familiekarma. Juist zij, omdat ze sterk genoeg is. Al voelt ze dat zelf vaak nog anders. Als ze het maar zou aandurven om wat controle (angst/ego) los te laten. Dat zou haar zoveel verder helpen. Vaak wordt een ziel hierin geholpen door zielenmaatjes of zelfs een tweelingziel. Het is aan ‘Sandra’ wat ze met die kans doet.
Dankjewel ♥ Voor mij voelt het ook zo dat we als ziel grotendeels zelf onze lessen kiezen.
Ik heb het idee dat een ziel er zo lang over mag doen als ‘nodig’ is, dat is de vrije wil. In het steeds maar herhalen van levenslessen leert de ziel ook heel veel.
Ik zeg wel eens ‘Het gaat de ziel om de ervaring, wij mensen vinden er wat van ;)’
Ik vermoed dat we vanuit onze eigen tijdlijn niet zien ‘waar iemand staat’ en hoe lang hij of zij al bezig is met bepaalde stukken, als we er vanuit gaan dat alles een hologram is.
‘Sandra’ is inderdaad bezig met dit familie karma te doorbreken. In dit leven heeft ze de moed kunnen vinden om haar innerlijke reis te vervolmaken, en dan kan het bijna niet anders dan dat ook in de familielijn geheeld wordt.
Een prachtig mooi proces om zelf mee te maken, maar in mijn geval ook om te mogen zien bij de ander ♥
Dat geloof ik graag. Toch wordt ook u in dit proces als moeder uitgedaagd om nog meer ego los te laten. Wellicht had de ontmoeting met ‘Diana’ in Brazilië (uw andere blog) niet het doel dat u zelf beschreef (uw ego), maar wilden uw gidsen u waarschuwen. Waarom moest u dat specifieke verhaal met die specifieke afloop toen horen?
Klopt, zo lang we hier op aarde rondlopen zullen we bezig zijn met ‘ego los te laten’, daar ben ik geen uitzondering op 😉
M.b.t de blog rondom Diana, kan ik me nog heel goed herinneren dat ik die woorden ‘doorkreeg’, omdat ze troostend en helend voor Diana zouden zijn. Ze liep al zo lang met een soort schuldgevoel rond, en dat was zoals ik het doorkreeg onterecht.
Waarom dat ik net dat specifieke verhaal met die afloop moest horen weet ik niet. Ik kreeg niet het gevoel dat mijn gidsen me wilde waarschuwen. Ik besef heel goed dat niets voor niets gebeurd in het leven, dat al onze ontmoetingen ook niet zomaar zijn, maar ik ga niet alles analyseren.
Op dat moment stroomde de energie heel krachtig en helend voor iedereen. En fungeerde ik als ‘doorgeefluik’. Ik volgde niet mijn ego, maar mijn hart… ♥