Mijn belevingswereld als kind….
Als ik mijn gedachten laat gaan, over hoe ik als klein meisje de wereld in keek, dan kan ik me herinneren dat mijn blik naar mijn omgeving, er een van vol vertrouwen was. Ik had het gevoel dat alles kon, dat alles mogelijk was, alle mensen waren lief, en ik kon alles maken en bereiken wat ik in gedachten had. Ik kende eigenlijk geen angsten, ik was er van overtuigd dat ik alles kon oplossen, ook als iemand anders zorgen of pijn had, met mijn aandacht was dat zo weer over, daar was ik van overtuigd.
Naarmate ik opgroeide, kwam ik mijn menselijke ‘beperkingen’ tegen; het lukte me bijvoorbeeld niet om een design jurk voor mijn Barbiepop te maken op het speelgoed naaimachientje, ik was een illusie armer…….Als volwassene kan ik daar nu om glimlachen.
Maar ook al het wereldleed dat op onze zwart-wit TV de woonkamer binnenkwam, de Vietnam oorlog, de kindjes in Biafra, ik kon er niets aan doen….ik kon ze niet helpen…. Het maakte me verdrietig, angstig, én………….ik weet niet wanneer dat er ingeslopen is, ik voelde me ook schuldig. Er gebeurde verdrietige dingen in de wereld, en ik kon daar niets aan doen!
Ik wilde niets liever dan dat iedereen gelukkig was, dan was ik ook gelukkig. Maar dit was allemaal zo ver weg, zo ver buiten mijn bereik.
Hooggevoeligheid
Inmiddels weet ik dat ik als hooggevoelig kind extra ‘antennes’ had voor de emoties van mijn omgeving; de blijdschap maar ook de zorgen en het verdriet. Aan het leed in de wereld kon ik niets doen, maar ik was er van overtuigd dat ik wel de mensen in mijn omgeving kon helpen gelukkig te zijn! Op een of andere manier voelde ik me daar verantwoordelijk voor…
Praktische hulp, maar ook hulp in de vorm van ‘onzichtbaar’ zijn, geen problemen veroorzaken, omdat je niet tot last wilt zijn, omdat er al genoeg zorgen zijn. Niet meer aangeven wat jij belangrijk vind, omdat je weet dat het de ander verdriet doet, omdat je ‘weet’ dat die ander het ook moeilijk heeft, verdrietig is….. en daar wil jij niet nog een schepje bovenop doen….
De mantel der liefde als valkuil….
Wat er dan uiteindelijk gebeurd is dat er een patroon ontstaat waarin je, ook in je volwassen leven, niet meer op je eigen behoeften past, waarin je vaak op de weggeef-stand staat, praktisch of emotioneel. Waarin de ander van alles bij jou ‘neer kan leggen’, en jij slikt. Waarin je alles met de mantel der liefde bedekt, de ander heeft het moeilijk, natuurlijk begrijp ik dat, daar moet ruimte voor zijn, zelfs als dat ten koste gaat van mijn ruimte en mijn geluk.
Het maakte dat ik het moeilijk vond om positief te blijven, om gelukkig te zijn. Als je de misére van de ander als een spons opneemt, omdat je onderbewuste het idee heeft dat je op die manier de ander helpt, wordt je daar langzaam maar zeker doodmoe en somber van. Mijn liefde voor de ander werd een valkuil voor mezelf.
Bewustwording
In de jaren die achter me liggen, en waarin ik heel actief met mijn spirituele ontwikkeling ben begonnen, werd ik me steeds bewuster van dit patroon, en langzaam maar zeker kwam ik er achter dat ik daar niemand mee hielp. De ander niet, en mijzelf al helemaal niet! Ik werd me steeds bewuster van de obstakels die dit patroon in stand hielden, en heb daar het nodige healingswerk voor gedaan.
Ruimte voor jezelf, ruimte voor de ander
Ik moet toegeven, af en toe vind ik het nog moeilijk, ga ik toch mee in het verhaal van de ander, is er iets in mij dat zich nog schuldig voelt, dat nog wilt helpen door oplossingen aan te dragen, maar langzaam maar zeker kan ik steeds beter bij mezelf blijven. En dat geeft zoveel ruimte, ruimte voor mezelf, ik hoef het leed van de ander niet te dragen. Hij of zij moet het zelf doen, moet zelf zijn of haar geluk vinden, in zichzelf…..
Herken je dit? Weet jij, of voel jij dat er nog obstakels zijn, obstakels om bij dichter bij jezelf te komen, en je eigen ruimte in te nemen? Wil je je bewust worden van jouw patronen? Wil je die veranderen? Neem dan contact met me op, en boek een consult, ik kan je hierin begeleiden.
Hallo Gerdie,
dankjewel voor dit verhelderend artikel, ooh zo herkenbaar voor mij.
Ben er nu achter gekomen dat ik me schuldig gevoeld heb op 6 jarige leeftijd, toen mijn
papa stierf. Ik heb hem niet hier kunnen houden, hij moest gaan,…
Daar ben ik nu pas achter gekomen. Nu ben ik 47.
lieve groet Linda
Hallo lieve Linda,
Wat mooi dat je de oorzaak van je schuldgevoel nu hebt kunnen achterhalen.
Het gevoel dat als een zware steen op onze maag ligt, dat maakt dat we bijna niet durven ademhalen.
Dat maakt dat we nog alerter naar onze omgeving kijken…
Nog meer uitreiken, net zolang totdat we er letterlijk en/of figuurlijk ziek van worden, en we ons hier bewust van worden.
Dan kan ook de healing beginnen. Bewustwording is heelwording….
Dank voor je reactie
Lieve groet, Gerdie